Voor het tweede jaar op rij is vrouwe Fortuna met ons: we zijn ingeloot voor hét klassieke fietsfestijn van Europa, l’Eroica! Met 7 renners, 7 supporters en 7 oude racefietsen reizen we af naar Gaiole in Chianti.
Een beeldverslag.
Bij aankomst wemelt het van de stalen rossen met aluminium bidons op het stuur, mannen met stofbrillen en vrouwen met hondjesTussen de marktkraampjes scharrelen honderden liefhebbers op zoek naar dat éne remgreepje, die zeldzame derailleur of een blinkend setje toeclips.Of een juist niet blinkende, ouderwetse commandeur.Deze fietsen voldoen ruimschoots aan het criterium ‘bouwjaar voor 1987’.De avond voor de rit worden de laatste testrondjes rond het huis gereden.De volgende ochtend verzamelt groot en klein zich voor de start.Wat zenuwachtig geschuifel voor de onverbiddelijke controlepost. Commandeurs op de buis? Check. Geen klikpedalen? Check. Remkabels bovenlangs op het stuur? Helaas. Een paar plekken voor ons verandert een stempelkaart in snippers.Onze kaarten blijven heel en al snel maken we kennis met de eerste klim. Een flinke kuitenbijter, maar met een fantastische afdaling als beloning.Met de eerste lekke band bemoeit iedereen zich nog graag.Maar na lek nummer 3 is het hoog tijd voor nieuw materieel.In Radda is het tijd om even af te koelen, de bidons te vullen en een handje fruit met een stapel in olie gedrenkt brood naar binnen te werken.Een paar stevige klimmetjes brengen ons weer snel op temperatuur. Een enkeling ploetert hier nog op 42-28 omhoog, het gros moet kiezen voor een korte wandeling.Sommige zolen verraden subtiel dat ze niet gemaakt zijn om te lopen.Zelfs bij pleisterplaats nummer 4 moet het personeel nog aanpoten om alle schalen met brood, salami, kaas en fruit gevuld te houden.Na een laatste tussenstop nog even de benen strekken.Dan weer rustig in het ritme komen op weg naar de meet.Niet vergeten te genieten van het uitzicht.En van de Panda’s, die hier niet bepaald met uitsterven bedreigd zijn.Het tempo wordt nog een keer opgeschroefd.Knarsend over het gravel bollen we naar Gaiole, waar de pintjes en de pizza’s wachten. Mamma mia wat een feest.
