Kort met Koen
Drie weken Tour de France, drie weken in het spoor van Koen. De eerste ‘Kort met Koen’ schreef ik nadat ik Giant-Alpecin bezocht in het hotel bij Utrecht, kort voor de tijdrit. Het lijkt zo lang geleden dat voor mijn gevoel de gulden het wettige betaalmiddel was.
Terwijl het gros van het peloton de bedlinnen over zich trok spraken Koen en ik met elkaar in de hotellobby’s. Soms twee uur lang, soms een kwartiertje. Koen maakte altijd ruimte in zijn schema.
Terug in mijn hotel, meestal na middernacht, tikte ik deze rubriek. De ene keer met wat meer inspiratie dan de andere. Vaak was ik een foto vergeten, maar dan was Koen de reddende engel met zijn creatieve inborst.
Koen rijdt vanaf morgen tot en met donderdag criteriums in Nederland. ‘Daar kan ik de bruiloft van betalen.’ Aan het einde van de week staat Clásica San Sebastián op het programma. ‘Totaal geen zin in.’ Ik mag rusten.
Drie weken Tour de France, drie weken in het spoor van Koen. Ik kan een boek over hem schrijven.
26-07-15
‘Is goed hoor’,’geen probleem’,’natuurlijk kan dat’. Na drie weken in het spoor gezeten te hebben van Koen de Kort weet ik één ding zeker. Hij kan geen nee zeggen. Elke journalist, uit welke windstreek dan ook, staat hij te woord, elke fan krijgt zijn handtekening of een bidon en een zwerver die vraagt om kleingeld, kan rekenen op een fikse schenking van Koen.
Voor de start bevestigde Bennie Ceulen, perschef van Giant-Alpecin , mijn vermoeden. ‘Koen is altijd opgewekt en vrolijk. Iedereen kan altijd bij hem terecht.’ Gekke interviewaanvragen schuift de vriendelijke Limburger daarom maar al te graag door naar Koen.
Hij is niet de enige. De afgelopen maand heb ik veel mensen gevraagd naar hun mening over Koen. Van masseur Patrique tot manager Iwan en van ploegleider Rudi tot mecanicien Bart. Er is niemand die een negatieve ervaring met Koen heeft.
Op het moment dat ik voorstelde een boek over hem te schrijven, kon ik maar één antwoord verwachten. ‘Is goed hoor, geen probleem.’
25-07-15
Koen en ik missen elkaar een beetje. Dat komt door de Alpen, die zijn niet goed voor ons. Drie dagen op rij komen we niet verder dan een vluchtige begroeting bij de teambus van Giant-Alpecin.
Terwijl ik gisteravond in noodweer reed, mijn hotel lag 110 kilometer van de finish, belde Koen. ‘Heb je al een idee voor Kort met Koen morgen?’ Ik gaf toe dat ik nog geen tijd gevonden had om na te denken over de tekst. Het liep al tegen middernacht.
‘Dat is niet erg’, zie Koen op opgewekte toon. ‘Morgen is het Alpe d’Huez, dus je moet het over bocht 5 hebben.’ Ik wist direct wat hij bedoelde.
Met bocht 5 heeft Koen een speciale band. Als puber, Koen fietste destijds de hele Nederlandse jeugd op een hoop, sliep hij met zijn jongere broertje en zusje in een koepeltentje in die bocht. Ze wilden een goede plek voor de Touretappe de volgende dag.
Twee jaar geleden stonden zijn broertje en zusje er weer, maar dit keer was het voor Koen. Met kippenvel passeerde hij ze in 2013. Opnieuw wordt het vandaag speciaal, vrienden uit Australië zijn over gevlogen en schreeuwen in bocht 5 Koen omhoog.
Bij het wensen van een goede nacht, vroeg ik nog of hij een idee voor een creatieve foto had. ‘Laat dat maar aan mij over.’
24-07-15
‘Wij zijn een vriendenploeg.’ Ik denk dat elke renner van Giant-Alpecin deze zin heeft uitgesproken in de Tour. De afgelopen weken speelde ik bij Koen advocaat van de duivel, mijn favorieten rol. In elk team moeten strubbelingen zijn. Kan niet anders.
Aan Koen heb ik een verkeerde en dat had ik kunnen weten. Hij is zo trouw als de meest afgerichte Golden Retriever. Zijn jeugdvrienden Thijs en Joost zijn hem nog steeds dierbaar en een ploeggenoot afvallen, zal hij nooit doen.
Misschien zei een collega het voor dit avontuur treffend: ‘Elk team beweert een vriendenploeg te zijn. Het meest irritante aan Giant-Alpecin is dat het echt zo is.’
Ik heb het geprobeerd. Gezocht naar zwakke plekken in de formatie, naar rotte appels en naar oplopende frustraties. Niets leverde mijn zoektocht op Giant-Alpecin is een groep kameraden en zo irritant is dat niet.
23-07-15
Tijdens het persmoment van Giant-Alpecin tijdens de rustdag zat ik op een loungebank te wachten op Koen. Radio 1 en een Duits wielerblad vroegen ook om zijn aandacht. Terwijl ik zat te wachten zag ik een Frans legioen journalisten bij Warren Barguil staan en John Degenkolb moest aan Duitsers verantwoording afleggen.
Naast mij zat Simon Geschke. Onderuit gezakt in een semi-moderne campingstoel speelde hij met zijn telefoon. Ik zag hem een foto van een leeg bierflesje maken die een andere hotelgast liet staan. De pers had geen interesse in de klimmer.
Kritische vragen bleven deze Tour maar komen voor de jongens van het team. Waar blijven de overwinningen? Zijn jullie slechter dan andere jaren? Heeft iedereen wel de juiste vorm? Vrijwel dagelijks hoorde ik Koen in de verdediging schieten. ‘Als team zijn we zelfs beter. De sfeer is uitstekend.’ Weinig volgers geloofden dat.
Door de winst van Simon besef ik het pas echt. Koen heeft gelijk.
22-07-15
Neem een renner die zegt dat hij niet bijgelovig is nooit serieus. Het is niet waar, hij liegt. Op de rustdag zet ik opgetogen koers naar Chorges, waar Giant-Alpecin drie dagen doorbrengt, om hem eens te vragen naar zijn maniertjes. ‘Dat valt bij mij wel mee, hoor.’
Dat valt niet mee. Het was me al opgevallen dat Koen de neiging heeft alle zinnen waar het woord ‘val’ in voorkomt, af te kloppen. Het glazen bijzettafeltje in Luik, de tafel van eikenhout in het beste tapasrestaurant van Girona en de zwarte plaat die dienst doet als tafel hier, ze zijn allemaal beklopt door de Brabander. Koen is de hele Tour overeind gebleven, dus ik klaag niet.
Binnen de ploeg schijten ze zeven kleuren als het zoutvaatje wordt aangegeven. De renner moet zelf het vaatje van tafel pakken, anders gaat het gegarandeerd mis. Bewijs? De avond voor de valpartij van Tom Dumoulin werd de gouden regel gebroken.
De dader? Koen de Kort.
21-07-15
Drie mannen op het terras. Albert Timmer, Roy Curvers en Koen de Kort loeren gebroederlijk naar een groep petanque spelende Fransozen. Hun hotel is de komende drie dagen een camping en jeugdherberg in één. De avond is gevallen en Parijs komt naderbij. De heren filosoferen over de grote vraagstukken van de wielrennerij.
Wat heeft Paolini gedaan? Hoeveel vermogen trapt Froome? Ze leggen het elkaar haarfijn uit. Echter, op één groot mysterie hebben ze geen passend antwoord. Wie is de blonde mevrouw die Filemon Wesselink door Frankrijk chauffeert? Drie volwassen kerels, samen goed voor 14 deelnames Tour de France, weten het niet.
Ze zijn van slag. ‘Filemon heeft het me wel verteld, maar ben het weer vergeten’, begint Koen. Albert pruilt zijn lip en schudt zijn hoofd uit onwetendheid. Roy kan zich nog een gesprek met de presentator herinneren. ‘Ze vond mij de knapste.’
Drie doorgewinterde profs, lamgeslagen door een blondine op een mooie zomeravond.
20-07-15
Daar zit hij dan. Op de rode bank in de lobby van hotel Sous les Pins in Étoile-sur-Rhône. Hij wil rust en heeft zich daarom van de ploeg afgezonderd. Van zijn gezicht komt een peinzende blik. Gefronst voorhoofd, de duim en wijsvinger van zijn linkerhand strelen soms bedenkelijk zijn kin. Voor hem ligt een onbeschreven wit vel papier.
‘Thomas, ik heb een probleem’, brengt Koen uit als ik op hem afstap. Vreselijke dingen schieten door mijn hoofd. Ziek? Zwak? Misselijk? We hadden elkaar beloofd Parijs te halen, wat er ook gebeurt. ‘Ik moet mijn trouwgelofte nog schrijven. Het lukt niet.’
Anderhalve week na de Tour de France trouwt de hoofdpersoon van deze rubriek met zijn grote liefde uit Australië. We praten een uur lang over wat de mooiste dag van zijn leven moet worden. Na zestig minuten begint Koen te pennen, hij weet wat hij moet zeggen. ‘Eigenlijk is het net een column, hè?
19-07-15
‘Wat leuk, ik kijk er naar uit.’ Ja, hij zei het echt toen ik vertelde dat ik in de volgwagen van zijn ploeg zou zitten om hem eens echt aan het werk te zien. Ik dacht dat hij het meende.
Welnu, Koen. Ik heb helemaal niets van dat, al dan niet, gespeelde enthousiasme gemerkt. Wat ik gisteren wel van dichtbij zag? Een lijdende Ramon Sinkeldam, een opofferingsgezinde Albert Timmer, Simon Geschke die zijn fiets een vroege dood wenste en Roy Curvers die om een hoefsmid vroeg om het stuk gesmolten asfalt onder zijn schoen vandaan te halen. Koen? Niet gezien.
Meneer De Kort moest uitgerekend gisteren in de kopgroep zitten. Even hoorde ik zijn Brabantse stemgeluid over de ploegradio. ‘I’m in the breakaway.’ Lekker dan. De wagen bleef achter het peloton. Denk je de koersende Koen eens echt van dichtbij te zien, slaat hij op de vlucht.
Achteraf vertelde Koen dat hij een mooie dag had. Dat maakte alles goed.
18-07-15
Heet was het, loeiheet. Mussen, duiven en reigers vielen van de Franse daken. In de ‘oven’ van Frankrijk zette het peloton koers naar de finishplek Rodez. Hun metgezel: de brandende zon. Het kwik tikte hier en daar zelfs de 40 graden Celsius aan. Ga dan maar eens een fysieke inspanning leveren.
‘Je merkt het direct aan de wattages die we trappen’, legt Koen ‘s avonds op het terras van het hotel uit. ‘Die liggen veel lager dan bijvoorbeeld in de eerste week van de Tour. Je kunt die inspanning niet leveren.’ Hardop vraag ik me af hoe de dag van Koen geweest moet zijn. Hij zegt goed tegen warmte te kunnen.
‘Mijn belangrijkste taak was de bidons met water halen. Meerdere keren heb ik me af laten zakken en ben ik met acht drinkbussen in mijn truitje weer naar voren gefietst. Het water ging er zo snel doorheen dat ik me eigenlijk direct weer kon laten afzakken voor nieuwe bidons.’
Een zware dag voor Koen. Een snelle rekensom leert mij dat hij zeker 100 bidons heeft gehaald voor zijn teamgenoten. Hij is letterlijk de waterdrager van de ploeg geweest.
Ik wens hem bij ons zoveelste afscheid een goede nachtrust in een koele hotelkamer. ‘Het is er snikheet. We hebben geen airco.’
17-07-15
Vergeet het algemeen klassement, gun de strijd om de groene trui geen blik meer waardig en de beste jongere is al helemaal een lachertje. Allemaal bijzaak deze Ronde van Frankrijk, pannenkoeken voor kinderen.
De indrukwekkendste overwinning op Plateau de Beille kwam niet op naam van Joaquim Rodriquez. Hoewel het een aardige solo was. Het kwam tevens niet op het conto van Chris Froome of Nairo Quintana. Nee, al mijn aandacht werd opgeëist door de sprint om plek 83. Die positie was trouwens totaal niet van waarde.
De man die echt zijn concurrentie pijn deed in de Pyreneeën was John Degenkolb. Die concurrentie bestaat overigens uit één persoon: Koen de Kort. In elke grote ronde die ze samen rijden, strijden ze om het felbegeerde kamerklassement. ‘De regels zijn eenvoudig: wie als eerste in een etappe de meet passeert, krijgt een punt.’ Degenkolb maakte er gisteren 8-4 van, in zijn voordeel. Het betekende een tijdelijk einde aan de opmars van de man uit Liempde.
Sinds het begin van de Tour de France houd ik het kamerklassement vakkundig voor het duo bij. Na elke finish is het eerste wat ik doe het klassement updaten. De verslagen Koen de Kort was gisteren slecht te spreken over de manier waarop Degenkolb de voorsprong uitbreidde. ‘Het was een streek van hem. Op 500 meter voor de finish kwam hij ineens voorbij gesprint. Ik kon hem niet meer inhalen.’
Koen, normaal gesproken de roomie die in de bergen punten scoort, heeft van Degenkolb dit seizoen in ieder geval meer tegenstand dan hij in het verleden van Roy Curvers had. ‘Daar was weinig eer aan te behalen. Ik won met 21-0.’
Om de terneergeslagen Koen toch een beetje troost te bieden, fluister ik hem dagelijks in dat hij in tijd wel een half uur voorsprong heeft op zijn Duitse vriend. Twee dagen geleden ving die Duitse vriend deze woorden op. ‘That doesn’t count, Thomas!’
16-07-15
Al sinds mijn jonge jaren heb ik een groot respect voor wielrenners. De vroegste herinnering dateert uit de periode van Miguel Indurain, ergens halverwege de jaren ’90. Ik wilde hem zijn. Gebiologeerd staarde ik naar zijn tijdritten. Als ik vanuit school fietste, was ik hem. Mijn broertje moest doorgaan voor Alex Zülle, met het bevel mij nooit voorbij te steken. Hij had moeite te gehoorzamen.
In de Tour de France is dat respect er nog. Dagelijks zie ik Koen de Kort van de fiets stappen. Soms opgetogen, dan weer zwaar teleurgesteld en een andere dag alsof hij door de duivel op de hielen wordt gezeten. Probeer maar eens drieëntwintig dagen achter elkaar een uurtje te fietsen, de vellen hangen dan los aan het zitvlak. Koen en zijn teamgenoten doen het gewoon vier of vijf uur, ieder etmaal weer.
Over respect gesproken, dan die benen van Koen. Jaloersmakend. Ik kijk er liever niet meer naar. Gebruind door de Spaanse zon, explosieve spiermassa en na een lastige dag lopen de aderen zichtbaar over de pezen. Dat vergt jarenlange, knetterharde trainingsarbeid.
In Luik vertelde ik Koen over mijn respect voor de wielrenner. Het was na de etappe naar Huy. Al drie dagen reed hij tot het lactaat uit zijn oren spoot en dan had hij ook nog voortdurend een hijgerige journalist, ondergetekende, in zijn nek hangen.
Nu ik zelf onderdeel was van de karavaan merkte ik hoe vermoeiend de Tour was. Koen wuifde het weg. ‘Ik heb nu maar een werkdag van 3.5 uur gehad. Jij drie keer zo veel en je krijgt er ook nog eens amper voor betaald.’ Ons respect is wederzijds, zo blijkt.
15-07-15
Koen de Kort heeft sinds de Vuelta van 2012 een vaste roommate. John Degenkolb en hij kunnen sinds de eerste grote ronde samen niet zonder elkaar. Een vriendschap is geboren. Wil je de Duitser naar jouw team halen, gaat de Nederlander mee. Volgens mij liggen ze buiten het seizoen ook nog het liefst naast elkaar te slapen.
De basis van hun vriendschap ligt in het feit dat ze beide avondmensen zijn, of beter gezegd: nachtmensen. Bij Giant-Alpecin gaat er tijdens de Tour niemand zo laat naar bed als Koen en John. Ze vergeten de tijd.
‘Soms liggen we uren naast elkaar in de kamer en wisselen we geen woord’, zegt John. ‘Niet vreemd als je weken met elkaar van huis bent. Het mooiste aan onze vriendschap is dat niemand zich dan bezwaard voelt of een schuldgevoel heeft.’
Deze vriendschap, het is net een goed huwelijk.
15-07-15
Rustdag betekent wasdag. Althans, ik mocht 80 euro lappen bij een wasserette in Tarbes. De kleding van Koen werd ook gewassen, zoals elke dag het geval is. Voor hem is dat een gigantische opluchting.
Een gezegend mens is Koen. Hij kan veel, heeft veel talenten. Een spelletje Xbox? Begin er niet aan, tegen Koen ben je kansloos. Negens en tienen op school waren eerder regel dan uitzondering en een rake column schudt hij zo uit zijn mouw. Maar er is één ding dat Koen blijkbaar echt niet kan: wassen. Hij hoort misschien wel bij de vijf slechtste wassers ter wereld.
Koen begint er niet eens aan. Zijn was dumpt hij standaard voor de wasmachine, zowel bij Giant-Alpecin als thuis in Spanje. Laat hem niet alleen in een washok, een dag later heeft Koen eczeem op al zijn ledematen. Bij het ruiken van een bezweet shirt roept hij direct om zijn verloofde Kaitlin. Dat wassen is niets voor hem.
Toch is er één plek op deze wereld waar Koen wel zijn eigen kleding in de wasmachine duwt. Dat is bij zijn eigen lieve moeder Ine in Liempde.
13-07-14
Zag ik dat goed? Die samengeknepen mond. Ogen die vurig de omgeving inspecteerde. Hij was kwaad. Woedend. Op zichzelf vooral. Het wilde niet tijdens de ploegentijdrit. Koen kreeg het niet voor elkaar zichzelf echt pijn te doen met als gevolg dat hij loste. De tweede keer in zijn carrière. ‘Het is puur mentaal. Ik was helemaal niet slecht.’ Het waren de enige woorden die hij met me deelde.
Langzamerhand denk ik Koen de Kort redelijk te kennen. We spraken elkaar in de Siërra Nevada tijdens zijn hoogtestage, op Schiphol voor een vlucht naar Californië, vlak voor de start van de Ronde van Vlaanderen in een hotel bij Gent en bij hem thuis in Girona. Koen is open. Hij laat mij helemaal toe in zijn leven, maar dit had ik nog nooit gezien. Een zwaar gefrustreerde wielrenner was het. Aanspreken durfde ik hem niet.
De gemoedstoestand van Koen maakte nog meer indruk door het gesprek wat ik in de ochtend met Iwan Spekenbrink, Koen zijn baas, had. ‘Koen is Koen. Wie met hem problemen wil krijgen, moet het heel bont maken.’ Zondag had Koen voor even problemen met de hele wereld.
Gelukkig is er vandaag een rustdag. Dan wordt Koen vast niet boos.
12-07-15
Snotjongens waren het, broekies van 21 en 20 jaar. Samen deden ze de hele wereldtop verschrikkelijk veel pijn. Nee, ze maakten ze met de grond gelijk. Niet vaak werden Jens Voigt, Bobby Julich, Uwe Peschel en Michael Rich zo vernederd.
Een profcontract hadden ze nog nooit van dichtbij gezien. Koen de Kort en Thomas Dekker waren in 2004 tijdens GP Eddy Merckx twee locomotieven. Getuigen zagen de stoom daadwerkelijk uit hun oren komen. Doorgewinterde hardrijders wisten niet wat ze zagen in de prestigieuze koppeltijdrit.
Meer dan een decennium later is het contrast tussen de twee immens. Dekker volgde het spoor van Mario Cippolini en Filippo Pozzato die respectievelijk een Ferrari en een Lamborghini ter decoratie op de oprijlaan hebben staan.
In een van onze gesprekken vraag ik in welke bolide Koen zelf rijdt. ‘Een oude Peugeot 206’, antwoordt hij. ‘Inclusief deuken door Spaanse wegmisbruikers.’
Koen houdt meer van zijn fiets.
11-07-15
‘Janneke zou je wel mijn steun en toeverlaat op voedselgebied kunnen noemen.’ Koen spreekt de woorden zonder twijfel uit. Janneke is de kok van Giant-Alpecin en heeft de verantwoordelijke taak om de hoofdpersoon van deze rubriek in leven te houden.
Zonder haar was Koen nergens. Zonder haar had deze rubriek nooit bestaan. In de ochtend bakt ze vers brood voor hem, gevolgd door het maken van een omeletje (‘liefst met ham’) en havermoutpap met sojamelk, liefst warm. Voor tijdens de wedstrijd heeft ze al ‘ricecakes’ voor Koen gemaakt, een soort gekookte rijst. ‘Ik weet eigenlijk niet eens hoe ze het allemaal doet’, beseft de 32-jarige Brabander zich.
In de avonduren gaat Koen pas echt los, ga er maar voor zitten. Bij de finish vers fruit en een flink grote-mensen-bord pasta. klaargemaakt door, jawel, Janneke.
Genoeg calorieën voor onze wielrenner uit Liempde? Nog lang niet. Gewapend met mes en vork zit hij tussen 21.00 en 22.00 uur hongerig als een beer weer aan tafel. Klaar om aan te vallen. Verse salades, ovenaardappelen, tonijnsteak en kip waren gisteravond het samengestelde menu. Door wie? Janneke.
‘Als ik geen topsporter was, zou ik wel aangekomen zijn afgelopen week.’ Dat denk ik ook.
10-07-15
Verzuurde poten, pijnlijke grimas en in een constante staat van paraatheid, samengevat de eerste week van de Tour de France 2015 voor Koen de Kort en zijn collega’s. De donderdag verliep een stuk aangenamer. ‘Ik kon eindelijk praatjes maken. De voorbije dagen was het alleen maar koers.’
Koen houdt van kletsen en ouwehoeren, het blijft een Brabander. Hij zette zijn karretje tussen Abbeville en Le Havre onder andere naast de vriendelijke Alberto Contador, de immers scheldende Wout Poels en de humoristische Richie Porte.
De Australiër en de Brabander brachten het begin van de rit met elkaar door. In de ogen van Koen waren ze twee handen op een buik. Totdat Roy Curvers later naast hem kwam fietsen, ook hij had met renners van Sky gesproken.
‘Weet je wat hij zei?’, begon Roy. ‘Porte hoopte dat wij zouden winnen, want hij gunt het onze ploeg. Hij vond ons allemaal vriendelijk, op jou na.’
09-07-15
Stel. Je bent 13 en besluit te gaan wielrennen. Stel. Je blijkt een enorm talent voor fietsen te hebben. Stel. Je wint bij de jeugd wedstrijd na wedstrijd. Stel. Je benen voelen als een set bijeengebonden stalen kabels. Stel . Jouw poten hebben meer vermogen dan die van 99,9 procent van de wereldbevolking. Stel. Je besluit je leven in het teken van die sport te stellen. Stel. Je tekent een profcontract bij een grote, internationale formatie. Stel. Je gaat in Spanje wonen om meer en beter te trainen. Stel. Je wordt dag en nacht door een journalist gevolgd. Stel. Je overwintert jaarlijks Down Under. Stel. Je bent medeverantwoordelijk voor zeker acht etappezeges in de Tour de France. Stel. Er wordt een boek over jou geschreven. Stel. Je behoort tot de 80 beste renners ter wereld. Stel. Jouw naam is Koen de Kort, dan heb je de nacht doorgebracht op dit afgeleefde, geïmproviseerde bed.
8-07-15
‘Waar zit je?’
‘In Arras, de startplaats van morgen.’
‘Dat is dan dus echt een gat, dat Arras.’
Het zat er niet in. Geen blik van verstandhouding, geen vlugge begroeting of ferme handdruk. Koen en ik hebben elkaar voor het eerst deze Tour niet gezien. Zelfs telefoongesprekken mislukten en Koen wist direct genoeg over Arras in Noord-Frankrijk.
‘De technologie staat dus voor niets’, riep Koen na poging nummer vijf. We besloten ons gelegenheidshuwelijk niet verder op de proef te stellen en via de app de etappe door te nemen.
Het was een baaldag voor Koen, een grote. Hij voelt zich verantwoordelijk voor het verlies, want zo voelt hij het, van John Degenkolb. ‘John wint niet en ik ben captain, dan neem ik het mezelf kwalijk.’
07-07-15
Locatie: Hotelkamertje in Luik waar de ratten nog net geen intrek hebben genomen. Tijd: 23.50 uur. Na een lange, slopende dag voor ons beiden vonden Koen en ik een krap uurtje geleden eindelijk tijd om de spraakmakende dag door te nemen.
Hoewel Koen vrijwel niets zag van de valpartij sloeg de angst flink bij hem toe. ‘Even dacht ik dat Tom in levensgevaar verkeerde. In mijn oortje hoorde ik dat hij erbij betrokken was. Ik vreesde voor het ergste bij de neutralisatie. Het schiet allemaal door je hoofd.’
Toen de koers plat lag besloot de 32-jarige Brabander om te keren. Hij reed terug over het parcours en kreeg uiteindelijk te horen dat de verwondingen van Tom ernstig waren, maar niet levensbedreigend.
Ondertussen was ik me grote zorgen in het perscentrum aan het maken. Want waar was Koen bij de tussensprint? Moest hij niet, in plaats van Roy Curvers, John Degenkolb lanceren? Gelukkig vond ik de meesterknecht na de finish rustig uitfietsend, de rug naar me gekeerd. Godzijdank, hij doet nog mee.
Ps. Het boek van Maradona nam Koen gretig in ontvangst.
06-07-15
Door twee ongelukkige voorvallen miste Koen vandaag de slag op weg naar het deltapark in Zeeland. Daarom maar één keer het woord ‘waaier’ in deze tekst. Bij deze.
Mijn vriendengroep is langzaam veranderd in een soort alternatieve fanclub, de Koenclub. Bij de tijdrit spaarden ze tot 17.15 uur hun stembanden om daarna met maximale decibellen ‘Koen! Komaan! Komaan!’ te loeien.
Zondagochtend was het opnieuw raak. Terwijl Koen zich zorgen maakte over windstoten, hagelstenen als golfballen en de nervositeit van Zuid-Europese renners wilde een vriend met zijn nieuwe held op de foto. Hij bracht de boodschap over dat in Zeeland leesvoer op Koen wacht.
Bij Koen slaat de verveling al toe. ‘Heb jij misschien nog boeken voor me liggen? Ben al bijna door die van mij heen’, zei hij. De biografie van Diego Maradona is waarschijnlijk het volgende boek dat hij leest.
05-07-15
Iedereen is gespannen. Van Jan van Zanen tot de waterverkopers op het Jaarbeursplein en van de ploegleiders van MTN-Qhubeka tot de obers in het VIP-dorp, ze hebben het allemaal te pakken. Iedereen, behalve Koen de Kort.
Koen wil vooral genieten van de expeditie door Utrecht. Kort voor de start grapt en grolt hij met zijn trainer, met zijn vriendin Kaitlin, maar ook met Willem-Alexander. De koning komt persoonlijk de hand schudden van de Brabander. Koen kent geen zenuwen.
Hoe was dat moment, vroeg ik uren later in zijn hotel. Zijn antwoord: ‘Ik vond het een hele eer, maar van Diego Maradona was ik meer onder de indruk. Toen werd ik helemaal gek.’
04-07-15
‘That is so like Koen!’ Vrijdagmiddag, een dag voor de Tour, en Koen de Kort zijn aanstaande vrouw kijkt samen met mij terug op de afgelopen week in Utrecht. Op een terras dat ons de schaduw gunt, ontsnappen we aan de hitte en aan de hectiek van het wielerevenement. Kaitlin haalt het moment van de perspresentatie terug waarbij Koen als enige de serieuze sfeer wil doorbreken en met twee vredesgebaren de zaal met gestrekte draf betreedt. ‘He always does crazy stuff like that. Never growing up.’
De zaal in het academiegebouw was woensdag volgepakt. De hele week stond in het teken van presentaties, interviews en andere gekkigheden. Overal waren de stoelen bezet. Verrassend? ‘Ik zou het eerder merkwaardig vinden als de zalen niet vol hadden gezeten. Deze ploeg verdient de aandacht.’
Koen is er in ieder geval klaar voor. 17.09 uur dendert hij van het schavot bij de Jaarbeurs. Kriebels heeft hij niet, wel een verschrikkelijke drang de sfeer te ruiken, te proeven en vooral te voelen.
Koen de Kort (@koendekort) en Thomas Sijtsma (@ThomasSijtsma) werken rond de Tour de France samen aan een boek bij uitgeverij Nieuw-Amsterdam. Dagelijks zijn ze in deze rubriek te volgen.