Observaties Jens Voigt (Deel 2 van 2)

Jens Voigt (43) heeft na zeventien jaar als profrenner en evenveel deelnames aan de Tour de France een punt gezet achter zijn carrière. De Duitser stond bekend om zijn aanvallend karakter, zijn humor en was officieus the nicest guy van het peloton. In januari neemt hij afscheid tijdens de Zesdaagse van Berlijn waar hij het startschot lost. Reden voor Soigneur om hem te vragen naar zijn observaties.

-Family Man- “Mijn kinderen heten Marc, Julian, Adriana, Kim, Maya en Helen. Ik ben getrouwd met Stephanie, heb twee honden die Linda en Lilly heten en een kat die we Lara noemen. En we hebben zes konijnen. Maar van hen ken ik niet alle namen. Om heel eerlijk te zijn? Ik heb alles aan mijn vrouw te danken. Mijn succes, mijn carrière. Zonder haar was het nooit gelukt. Ze belt me niet 25 keer op een dag met de meest onzinnige vragen, ze zorgt ervoor dat thuis alles geregeld is, ze is manager van ons grote gezin. Daarnaast heeft ze gelukkig veel aan haar moeder, zij woont bij ons in.”

-Elvis- “De aanval was mijn manier om wedstrijden te winnen, niet mijn sprint, niet mijn klimmerscapaciteiten; daar kwam ik al snel achter. Dat waren de kaarten die me gegeven waren, daar moest ik het mee doen. Later heb ik gespeeld met dat imago van aanvaller, heb ik er bewust aan gewerkt. Ze noemden me op een gegeven moment de ‘Elvis of breakaways’, en Elvis was the King hè, dus ik was ‘the King of breakaways’. Natuurlijk won ik niet altijd de wedstrijden, maar wel de harten van de fans.”

-Ben Hur- “Niemand geloofde dat ik in 2006 de Ronde van Duitsland kon winnen. Het parcours zou te zwaar voor me zijn, er waren teveel beklimmingen… Alleen mijn ploeg en ik geloofden dat ik het kon. Ik won uiteindelijk wél, onder andere door een zware bergetappe te winnen. Ik droeg de gele trui, was eigenlijk gelost tijdens de beklimming, maar wist terug te komen en op het vals plat op de grote versnelling het verschil te maken. De tv-commentator riep uit dat hij zoiets nog nooit gezien had, dat het hem deed denken aan de film Ben Hur, met Charlton Heston. Dat vond ik wel mooi om te horen.”

-Duitse ploeg- “In 1994 brak ik door bij de amateurs, maar het Duitse Telekom wilde me niet inlijven. Ik heb ze gesmeekt, op mijn knieën: neem me, ik kost niet veel. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom ze weigerden. Het Franse Crédit Agricole wilde me uiteindelijk wel als prof, ik bleef er in totaal zes jaar, en nam me voor nooit voor een Duitse ploeg te rijden. Ik dacht: na mijn loopbaan kan ik nog twintig, dertig jaar in Duitsland werken, nu ik jong ben, wil ik mijn horizon verbreden. Uiteindelijk werd het mijn imago: ik was de Duitser die altijd in buitenlandse teams reed.”

-Kritiek- “Een ander voordeel van het rijden voor buitenlandse ploegen: als ik minder goed reed, lag niemand in Duitsland daar wakker van. Maar rijd je als Duitser in een Duitse ploeg, dan lig je voortdurend onder een vergrootglas. Neem de manier waarop de Nederlandse pers omgaat met de Nederlanders in dienst van het voormalige Rabobank, van Belkin? Ze oordelen altijd zo hard, ongelooflijk!”

–Shut Up Legs- “Al jaren worden er T-shirts gemaakt met mijn quote erop gedrukt. Ik krijg van over de hele wereld foto’s toegestuurd van sportende mensen die zo’n shirt dragen. Sinds de afgelopen Tour de France maak ik met mijn eigen bedrijf T-shirts, ik denk dat we er nu zo’n 1.500 hebben verkocht. Trouwens, mijn zoon Marc speelt Lacrosse en zijn coach is een Amerikaan die de hele tijd het ‘Shut Up Legs’ bezigde, totdat mijn zoon een keer zei: ‘Euh, eigenlijk is die uitspraak van mijn vader.’ De coach was helemaal van de kaart: ‘What? He’s your dad?’”

-Nivellering- “Iedereen is fitter, sterker, beter in vorm. Vijftien jaar geleden waren de verschillen zoveel groter in het peloton. Zelfs tussen kopman en knecht is het niveau soms bijna vergelijkbaar. De reden? Je kan het je niet meer veroorloven om lui te zijn, dat wordt meteen afgestraft. Your ass is constantly on the line. Wie verzaakt kan een nieuw contract vergeten.”

-Onsterfelijk- “In wedstrijden merkte ik de laatste tijd dat ik liever geen snelle afdalingen meer deed, dat ik moeite had met het naar voren wringen in het peloton. Ik denk dat het een natuurlijk proces is, een proces van ouder worden. Lang heb ik gedacht dat ik onsterfelijk was, maar de laatste twee jaar ontstond het idee: hmm… misschien ben ik het… niet! Ha, ik heb het verouderingsproces in ieder geval jaren succesvol genegeerd.”

-Verlies- “De fatale crash van mijn ploeggenoot Wouter Weylandt was een groot verlies. Hij liet een zwangere vriendin achter, de wetenschap dat zijn dochtertje haar vader nooit zal ontmoeten is ondraaglijk. De hele ploeg heeft het daar ongelooflijk moeilijk mee gehad. Als ik er nu over vertel, krijg ik weer tranen in mijn ogen.”

-Kinderfiets- “In de Tour van 2010 wilde ik koste wat kost Parijs halen, nadat ik een jaar eerder door een valpartij de ronde had moeten verlaten. Een paar dagen voor Parijs kwam ik echter weer ten val. Mijn fiets was helemaal stuk, ik kon niet verder rijden. De teamwagens waren al weg, alleen de bezemwagen en de ambulance reden nog langs. En plots was daar een wagen van de organisatie van de kinderfietstocht die parallel aan de Tour liep; van hen heb ik een veel te kleine fiets gekregen waarmee ik zo’n twintig kilometer gereden heb. Totdat ik een nieuwe fiets langs de kant van de weg tegen kwam, daar waar mijn ploegleiding hem had klaargezet voor me. Of dat soort dingen alleen mij overkwamen? Volgens mij komt het gewoon door mijn focus, door mijn vastberadenheid. Ik had er op dat moment ook voor kunnen kiezen om uit de Tour te stappen, maar ik wilde niet opgeven.”

-On top of the world- “De interactie met de fans, hun liefde, het gevoel hebben dat je er alles uit hebt gehaald in een wedstrijd, de endorfine in je lijf na een zware training; ik ga het allemaal missen. En: het gevoel on top of the world te zijn. Sterk, in vorm, met aders op mijn benen. Ik ga vanaf nu alleen maar zwakker worden, minder sterk.”

-Afbouwen- “Fuck the healthy shit! Ik ga in ieder geval tot en met Kerstmis niks gezonds doen. Nou ja, misschien zal mijn vrouw op een bepaald moment tegen me zeggen dat ik moet bewegen, omdat ik zo onhandelbaar ben. Maar anders? Onze ploegarts vertelde dat ik het eerste jaar na mijn carrière zestig procent van het volume van de trainingsintensiteit van het afgelopen jaar zou moeten opleveren. In mijn geval zou dat betekenen dat ik 20.000 kilometer moet fietsen! No way! Natuurlijk zal ik weer aan sport gaan doen, ik kan er waarschijnlijk niet zonder. Maar voorlopig vind ik het idee van niks doen echt heerlijk.”

-Boodschap- “Tegen jonge renners zou ik willen zeggen: heb zelfvertrouwen zonder grenzen, laat je door niemand vertellen dat je het niet kan en onthoud dat er geen shortcuts zijn in het leven. Shortcuts always bite you in the ass.”