De Kneet wint en vertelt… (1985)

Het legendarische interview van Mart Smeets met Gerrie Knetemann direct na zijn emotionele zege in de Amstel Gold Race van 1985. Een huilende Kneet komt snikkend het podium op bij de microfoon van Mart.

Smeets: “Ik mag m’n arm om je heen slaan? “

Kneet: ”Je moet me even vasthouden, want ….”

Smeets: ”Ik hou je vast. Hoe voel je je? Fantastisch hè!”

Kneet: “Ja, kan niet zeggen man“.

Smeets: ”Ja, je mag janken”.

Kneet: “Als je weet wat ik allemaal meegemaakt heb vandaag, dat hou je niet voor mogelijk.”

Smeets: “Alles Gerrie, hè”.

Kneet: “Ik ben de gelukkigste mens op de wereld vandaag, eerlijk waar. Ik wist niet dat ik dit nog kon, eerlijk, niet te geloven.”

Smeets: “Nou, je kan het”.

Kneet: “Maar ja”.

Smeets: ”Kan je nog?”

Kneet: ”Ja, het gaat wel weer.”

Smeets: ”Ik ga mee staan janken hoor.”

Kneet: ”Nee, doe maar niet, er is al genoeg ellende op de wereld”

Smeets: ”Nou, ja het verhaal. Kijk Nico komt bij je (Nico Verhoeven feliciteert Knetemann), dat was de springplank voor je?”

Kneet: ”Nou weet je, de hele dag verschrikkelijk weer geweest en vreselijk lastig parcours en op een gegeven moment reed ik lek vlak voor de Keutenberg, dus ik denk het is gedaan. Ja, je komt dan nooit meer terug normaal gesproken. Maar ja, toen wachtte Jacques Vermeer, die wachtte op me. Die heeft dus geweldig gereden om mij terug te brengen en toen kwamen we terug net aan de voet van het Eyserbos. Er zaten er drie vooruit en springt Criquielion er naar toe en toen kon ik redelijk makkelijk, weliswaar tegen kramp aan, kon ik volgen. Ja, toen kwammen we boven ennuh toen waren we weg met een man of vijf zes. Toen dacht ik nou een gouwe van ijzer en probeer maar wat en toen kwam op een gegeven moment heel het ploeggie terug. Ja en de finale was …… Ja dat is harken, ieder voor zich en god voor ons allen. En dan blijkt wel dattuuuh als het dan niet van gooien en smijten moet komen dan komt de oude Kneet toch boven water gedreven ennuh ja ik heb me dodelijk op deze wedstrijd voorbereid. Ben zelfs tegen me gewoonte in van de week hier wezen trainen, dus het parcours wist ik eigenlijk op mijn duimpie en elf jaar geleden exact …..”

Smeets: “We gaan effe zo staan, dan kunnen ze ons zien ook.”

Kneet: “Elf jaar geleden exact, thank you Phil (Phil Anderson schudt Knetemann de hand) , toen uuuh heb ik ook deze wedstrijd gewonnen op dezelfde dag. Want eens in de elf jaar is het dezelfde dag, 27 augustus, op een zaterdag en toen was ik nog jong.”

Smeets: “Mooi hè!”

Kneet: “En nu ben ik nog jonger eigenlijk, ik ben verschrikkelijk gelukkig.”

Smeets: ”Fantastisch, ik gun het je zo verschrikkelijk. Ik wil nog één ding weten. Toen je over die finish heenging. Was je toen erg, tsssssss, kapot, dood?”

Kneet: ”Nou je zit …. Ik moet dus eerst uuuuh die Verhoeven terugpakken ennuh nou daar kwam ik dus bij net voor de top, maar ja die jongen had natuurlijk ook al een tijdje voorop gereden, dus ik uuuh we zaten alle twee kapot. Maar ik denk, ik hark maar door, want als ie eraf is is ie eraf. Maar ja, dan heb je hem eraf, maar dan moet je natuurlijk nog een kilometer of zes zeven en dat waren de langste kilometers die ik van mijn leven nog gereden heb. Dus dan kom je over de streep heen en dan uuuh bruist er een gelukkig gevoel door je heen. Dat hou je niet voor mogelijk!”

Smeets: “Kijk uit Gerrit, waar is Greet? Is ze hier in de buurt?

Kneet: ”Ik denk dat Greet net zo gelukkig is als ik”
(De Kneet barst weer in snikken uit)

Smeets: ”Nou mooier kunnen we niet afsluiten denk ik. Amstel Gold Race wordt gewonnen door Gerrie Knetemann. Gerrit, machtig!!!”